De laatste tijd zie ik op nu.nl verschillende discussies voorbij komen over ongelijkheid. Man versus vrouw in het bedrijfsleven, maar ook over inkomensongelijkheid. Dat laatste speelt niet alleen op nu.nl, maar ook bij ons thuis. Laatst had ik daar zelfs een discussie over met mijn vrouw.
Ik weet dat ik wellicht een gevoelig onderwerp aansnijd, maar omdat mijn blog toch anoniem is, kan dat wel. Simpel gezegd: ik verdien bruto 3,5 keer zoveel als mijn vrouw. Ik werk full-time, mijn vrouw werkt ongeveer 50%. Aangezien zij meer doet in het huishouden en met de kinderen (niet dat ik niets doe, maar minder), vinden we dat een goede verdeling.
Er zit echter een dingetje. Mijn vrouw staat redelijk stil in haar salaris. In haar beroepsgroep is er geen CAO en er wordt weinig onderhandeld (ik zal niet verder in detail treden). Met als gevolg, dat inflatie haar salaris opeet.
En dat knaagt soms een beetje. Ten eerste vind ik dat ze zichzelf laat onderbetalen voor het werk dat ze doet. Want wat voor baas ben je nu als je je medewerkers niet fatsoenlijk compenseert voor inflatie?? Ten tweede voelt het bij mij soms wat oneerlijk. Iedere salarisverhoging die ik erbij krijg, wordt opgegeten door inflatie en kunnen we niet een keer zien als "extra". Ten derde voelt het niet goed, dat mijn vrouw afhankelijk is van mijn salaris.
Nu gebruiken we ons "overschot" vooral om te beleggen en af te lossen, waar we ook allebei achterstaan. En we hebben het zeker niet slecht, dus het gaat ook niet om meer geld over te houden. Het gaat om het gevoel dat ik erbij heb, dat ze ondergewaardeerd wordt en dat we alleen afhankelijk zijn van mijn salarisverhogingen. Vooral over dat eerste kan ik me soms druk maken.
Nouja, misschien is het een vreemd artikel geworden het zijn wat hersenspinsels. Komende tijd gaat er weinig veranderen, dus accepteren we dat het zo is. Liefst zou ik zelf aan de onderhandelingstafel gaan zitten, maar zo simpel is dat natuurlijk niet.
Hoe zit het bij jullie thuis met salarisverdeling? En hoe voel je je daarbij?