Na het overlijden van mijn vader kwamen afgelopen jaar regelmatig onderwerpen voorbij als erven, schenken en erfbelasting. Niet de meest vrolijke onderwerpen om mee bezig te zijn, maar ook dat hoort bij het leven. Hopelijk heb ik niet teveel lezers weggejaagd. Mijn vader zal ik nooit vergeten en ik mis hem nog regelmatig, maar met het nieuwe jaar heb ik ook de behoefte om verder te kijken. In die zin voelt 2026 als een nieuwe start. Maar voordat we zover zijn, zou ik het jaar niet alleen van de financiële kant willen bekijken, maar ook willen afsluiten met een paar belangrijke levenslessen.
Oppotten is prima, maar niet zonder plan
Mijn ouders hebben aardig wat geld bij elkaar gespaard. Los van het feit dat inflatie een deel van je spaargeld opeet (met beleggen een stuk minder), is dat prima. Alleen was er geen plan. En dat vind ik best wel pijnlijk. Mijn ouders hebben jarenlang gespaard, maar er was geen plan om het uit te geven waardoor ze er nooit van hebben genoten. Ze behoorden tot die hardwerkende en zuinige generatie. Leuk dat je daar in de loop van de tijd aardig wat mee opbouwt, maar zonder plan heb je er helemaal niets aan, wanneer ga je het gebruiken dan? Daar kan ik soms nog boos over worden.
Zoals Firista het in mijn vorige post mooi verwoordde: "als je dat geld van de erfenis alleen maar wegzet, zeggen je kinderen dan later niet hetzelfde als jij nu?". Wij zijn ook een grote pot aan het opbouwen, maar wel met een duidelijk plan, namelijk eerder stoppen met werken. Het is mooi als mijn kinderen nog wat meekrijgen als wij overlijden, maar het is geen doel op zich. Dat grotere plan mis ik bij mijn ouders. Dat is niet bedoeld als negatief commentaar, maar in mijn ogen wel een gemiste kans. Leuk dat wij nu wat krijgen als erfenis, maar ik had veel liever nul euro gehad en dat ze er lekker van hadden genoten.
Terug naar de les: we moeten niet eeuwig blijven oppotten en niet te lang wachten om ervan te gaan genieten. Daarnaast: zorg dat je een plan hebt, maak het voor jezelf zo concreet mogelijk.
FIRE of YOLO?
De kritische vraag bij FIRE is natuurlijk altijd: geven we niet teveel in het nu op voor later? Oftewel, laat je alle teugels los en leef je vooral nu (yolo, you only live once) of hou je de teugels strak met de blik op de horizon gericht? Aan de ene kant laten we de teugels al wat meer vieren, aan de andere kant sterkt het overlijden van mijn vader nog meer in dat ik niet wil blijven werken tot mijn 69e. Die balans is soms nog lastig. Ja, we leven zeker ook nu, maar we kijken ook erg naar later. We moeten alleen niet vergeten dat dat 'later' opeens voorbij kan zijn.
De tijd gaat veel sneller dan je doorhebt
Het overlijden van mijn vader heeft er ook voor gezorgd, dat ik regelmatig stilsta bij mijn eigen sterfelijkheid. Dat klinkt wat zwaar, maar zo bedoel ik het niet. Ik redeneer vaak dat je vanaf je 70e wat serieuzere kwaaltjes begint te krijgen. Die kwaaltjes zijn dan vaak wat beperkender, dus voor mijn gevoel (incorrect of niet) begint de aftakeling een beetje vanaf je 70e. Dat hoeft natuurlijk niet bij iedereen zo te zijn, maar dat baseer ik op de mensen om me heen. Waar ik me nog jong voel, ga ik wel langzaam richting de 50. Daarna is het nog maar 20 jaar tot mijn 70e. Dat klinkt ver weg, maar de laatste 20 jaar zijn ook voorbij gevlogen. Oftewel, ik ben me veel bewuster geworden van mijn eigen leeftijd.
Daarnaast heeft de uitvaart gezorgd dat ik terug ging kijken naar mijn jeugd. Foto's van vroeger, dingen die we beleefd hebben. In feite komt je hele leven voorbij in foto's en gedachten. Ondanks dat het mooie moment zijn om terug te zien, vond ik het soms best confronterend en verdrietig om te zien dat de tijd zo snel voorbij is gegaan. Op het ene moment ben je een kind en scheur je op je fiets door de wijk, het volgende moment ben je midden 40 en maak je je druk over allerlei andere dingen.
Samengevat heeft afgelopen jaar mij dus erg veel laten reflecteren over mijn eigen leven, hoe ik hier ben gekomen en hoe ik dingen nog wil inrichten. Ik wil later geen spijt krijgen van dingen die ik niet heb gedaan. Ook laat ik wat meer dingen bewust los. Waar ik bijvoorbeeld voorheen soms op onze uitgaven lette op vakantie, denk ik nu "laat maar gaan". Ook wil ik straks niet met 80 omvallen waarbij er een hele pot ongebruikt geld staat. Leuk voor mijn kinderen, maar dan hadden we er iets meer/eerder van mogen genieten. Afgelopen jaar heeft mij dus vooral gesterkt in balans (meer nu genieten) en in de uitvoering van ons plan (tijdig tijd vrijmaken voor dingen die ik nog wil doen).
Met bovenstaande zou ik het jaar willen afsluiten. Volgende week maak ik nog een financieel overzicht, dan is het helemaal voorbij. Voor ik het vergeet: aan al mijn lezers hele fijne Kerstdagen!
Heb je weleens spijt van iets dat je niet hebt gedaan in je leven?
10 opmerkingen:
Op een gegeven moment ben je eind 50, heb je een boel geld opgepot en sta je voor de keuze: blijven werken, stoppen, minder werken? Nee, nooit spijt gehad, wel veel dingen gedaan die ik bij nader inzien anders had willen en moeten en kunnen doen. Maar weinig zin om daar bij stil te staan vind ik zelf. Mijn moeder overleed een paar dagen na haar 50e verjaardag. Ik was destijds 25. Je denkt dan snel 'pluk de dag' en toch leef je je leven niet alsof iedere dag de laatste is, zo werkt het helaas (voor de meeste mensen) niet. Maar je blog zet me wel weer aan het denken en mijn voornemen om eerder met pensioen te gaan gaat steeds concretere vormen aannemen. En nee.... jouw overpeinzingen betekenen voor mij niet dat ik wegblijf van je blog, integendeel. Dus ik zeg: lekker blijven schrijven over alles wat je bezig houdt. Mooie terugblik op een, voor jou, moeilijk en verdrietig jaar. Ik wens je alle goeds voor 2027!
én 2026! ;-)
Je blijft inspireren, je gedachten komen soms ook langs mijn intenties, terwijl wij toch verschillende levens hebben. Ik, rond de 50, die het werk best wel zwaar vind (ligt niet aan het werk maar aan het feit dat ik vaak overbelast ben) wil toch echt stoppen op mijn 50ste. Daarom hoop ik nog een flink bedrag te sparen en te renderen via diverse fondsen....aan de andere kant proberen om de teugels al langzaam langzaam te los te laten. En j, ik heb ook kinderen, die in de tienerjaren zitten. Spijt, was ik maar eerder beginnen met echt financiële plannen te maken maar ben, na jou blog (je was de eerste) te volgen, echt financieel te plannen (alweer jaren geleden).....maar als ik om mij heen kijken, dan ben ik echt goed bezig, ik ken weinigen die 'eerder stoppen plannen' maken.
En idd, dat geld oppotten en dan er niets mee doen, nee, dat wil ik....beetje overlaten (now, beetje? Ons afbetaald huis tikt nu ook al weer meer dan 650.000 aan), maar vooral zelf alles loslaten en genieten rond de 58. Ik ben benieuwd hoe dit gaat (lukken).
Goede dagen en blijf gezond en geniet van de dierbaren
Ik snap je gedachtes en het zijn ook goede dingen om je van bewust te zijn en erover te reflecteren hoe jij er zelf mee om kan gaan. Dit op zichzelf is al een luxe en voorrecht dat je daar de tijd en rust voor hebt om dit te doen. Maar feitelijk leven we allemaal stiekem in het hier en nu zelfs als we plannen maken voor de toekomst. Immers, weten we niet hoe we zullen zijn over X jaar. We baseren onze keuzes op de kennis die we in het hier en nu hebben en waarvan we verwachten hoe wij daar in de toekomst mee om kunnen gaan. Niets is zeker in het leven.
Het is dan ook goed om bepaalde scenario’s in je hoofd langs te laten gaan zodat als ze gebeuren je niet voor een dilemma komt te staan, immers je hebt er al eens over nagedacht, maar in mijn ogen is het ook niet meer dan dat. Het is daarna vooral zaak om weer door te gaan en de keuzes pas te maken als je ze tegenkomt.
Het leven bestaat uit keuzes en gebeurtenissen. Niemand weet hoe die eruit zien of hoe jij op dat moment in het leven staat. Je er bewust van zijn is goed.
P.s. ik had je een email gestuurd, maar had nog geen reactie terug. Wellicht ben ik ergens tussen in het wal (inbox) en het schip (spam) geraakt :-)
Ik weet het niet voor veel ouderen hoeft het volgens mij helemaal niet groots en meeslepend te zijn. Ze zijn van een generatie doe maar gewoon dan doe je gek genoeg. Ook behoefde er denk ik geen doel te zijn. Als er gespaard kon worden was het al genoeg.
Genieten van de kleine dingen zie ik elke dag weer binnen de ouderen in mijn cirkel. Ja ik kan me zo maar voorstellen dat er dan overblijft. Maar wel zonder financiële zorgen geleefd in de latere jaren.
@Mevrouw Niekje: bedankt. Spijt moet je nooit proberen te hebben, het leven loopt nu eenmaal zoals het loopt, deels door de keuzes die je maakt. Je kunt er alleen van leren en een volgende keer andere keuzes maken.
Zo te lezen heb je zelf ook voldoende meegemaakt. Zoals je zegt, misschien denk je in het begin nog 'pluk de dag', maar naar verloop van tijd ebt dat ook weer weg. Uiteindelijk is het belangrijk een goede balans te vinden tussen nu leven en rekening houden met later. Voor jou ook alle goeds voor 2026...en 2027 ;-)
@anoniem (13:00u): mooi dat ik je heb kunnen inspireren, dat was een deel van de redenen om te bloggen.
Spijt zou ik het niet willen noemen, maar meer een gemiste kans inderdaad dat ik niet eerder ben begonnen met beleggen en investeren. Als ik dit allemaal op mijn 20e had geweten....Maarja, toen waren we hele andere dingen aan het doen (iets met uitgaan e.d.). Dus misschien komt het wel wanneer je er zelf open voor staat. Ik vergelijk weinig met anderen, maar je bent inderdaad echt goed bezig als je het in verhouding zet. Gewoon stug doorgaan!
@Luxe of Zuinig: mooi hoe je het verwoord, het leven bestaat inderdaad uit keuzes en gebeurtenissen. Heeft heeft ook geen zin om allerlei scenario's door je hoofd te laten gaan. Soms moet je gewoon kijken hoe het gaat en hoe je dan keuzes zou maken. Als je er dan eerder bij stil hbt gestaan, helpt het alleen maar.
Oeps, ik heb je mail net gevonden in de spam-box, sorry! Ik ga hem zo gelijk beantwoorden.
@Meer door minder: dat "doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg" ken ik zeker van mijn ouders. Misschien komt het wel door mijn eigen doelgerichtheid. In mijn ogen spaar je vooral met een bepaald doel, want een grote pot geld is geen doel op zich (tenzij je Dagobert Duck bent). Het is een beetje als plannen maken, dat kan (in mijn ogen) nooit een doel op zich zijn. Een plan zonder actie is een droom. Maar misschien ben ik daar te zwart/wit in.
Vanuit dat perspectief vind ik het vooral jammer, dat ze er niet wat meer van hebben gebruikt. Maar wellicht vonden ze het ook wel prima zo. Misschien moet ik dat eens met mijn moeder bespreken.
Zeker doen, het zou je denk ik weleens kunnen verrassen.
Een reactie posten