Zonder al teveel prijs te geven vanwege mijn anonimiteit: ik heb een functie bij een groot bedrijf, waarbij ik simpel gezegd zorg, dat de boel voor een aantal projecten goed loopt. Maar hoe "hoger" ik kom, hoe meer het gaat over mensen achter de broek zitten, zorgen voor prioriteit, afstemming tussen managers, ervoor zorgen dat managers boven mij de juiste paden blijven lopen en soms zelfs meetings om hoger management tevreden te houden. Of zoals een collega van me zelfs zei "het enige doel van deze meeting is om meneer x het gevoel te geven dat we in control zijn".
Dan denk ik dus soms echt: wat een bullshit. Zit ik nu dan in een bullshit job? Kijk, ik zal echt niet roepen dat ik de beste ben, maar ik zorg er wel voor dat alles goed loopt. Het lijkt er soms ook wel op, dat hoe hoger sommige managers in de organisatie zitten, hoe vreemder (incapabel) de sprongen zijn die ze maken. Iets met het Peter principe wellicht. De echte vraag voor mijzelf is: hoe lang wil ik dit nog blijven volhouden?
Nu wil ik mijn werk niet helemaal negatief wegzetten, want er zijn zeker grote delen die ik leuk vind en waar ik energie uithaal. Maar niet uit het sturen van incapabele managers. Ik zit dus in een spagaat. Aan de ene kant ben ik de functie die ik 2,5 jaar geleden begon alweer ontgroeit, ik kan het gemakkelijk af en beleef ik er weinig lol meer aan. Ik kan meer, wil ook meer, maar dan wel in een andere functie. Als ik blijf zitten waar ik zit, ga ik me echt vervelen (bore out). De vraag is alleen of er een andere functie is binnen onze organisatie en of mij dat gegund is. En of ik zin heb in de rekening van een verdere carrière.
Aan de andere kant heb ik nu erg veel vrijheid en krijg ik er goed voor betaald. Meer dan wat ik ooit had gehoopt, dus ergens zal ik wat goed doen. Dat salaris maakt het wel een soort van gouden kooi. Want als ik dat wil loslaten, laat ik ook enkele zekerheden en luxe los. En natuurlijk wordt onze weg naar financiële onafhankelijkheid dan wat anders.
Op mijn 45e heb ik ook wel door, dat ik de jongste niet meer ben. Over zo'n 13-15 jaar zou ik willen stoppen met werken. Dat klinkt ver weg, maar is ook weer zo voorbij. Maar is dat niet juist de paradox, dat ik werk om vrij te kunnen zijn? Nu ik het zo opschrijf, komt het vreemd op me over. Misschien is het onderdeel van een sluimerende midlife-crisis, waarbij ik me regelmatig afvraag "is dit alles?"
Op mijn 45e heb ik ook wel door, dat ik de jongste niet meer ben. Over zo'n 13-15 jaar zou ik willen stoppen met werken. Dat klinkt ver weg, maar is ook weer zo voorbij. Maar is dat niet juist de paradox, dat ik werk om vrij te kunnen zijn? Nu ik het zo opschrijf, komt het vreemd op me over. Misschien is het onderdeel van een sluimerende midlife-crisis, waarbij ik me regelmatig afvraag "is dit alles?"
Het is een beetje een rommelige post geworden, maar ik ben dus aan het worstelen met mijn werk. Verkassen naar een ander bedrijf kan altijd, al vind ik ons huidige bedrijf nog steeds erg mooi. Voor mijzelf is de vraag vooral: wat wil ik niet meer, waar haal ik wel energie uit en hoe kan ik dit zoveel mogelijk blijven doen? Of geef ik dit alles op en ga ik voor iets heel anders?
Worstelen jullie ook weleens met je baan?
17 opmerkingen:
Dit soort zaken moet je nooit bekijken zo vlak na een vakantie. Het is dan een te groot verschil van doen wat je graag wilt en op je eigen tempo. Ik zou je wel willen meegeven om net als mr FOB deed voor hij stopte met werken de kracht te gebruiken van het eigen vermogen, oftewel wie maak me wat als ik wat steviger aangeef naar boven dat ik het anders zie.
Beste,
Ik zit in een soortgelijke situatie.
Je zou het boek bullshitjobs is moeten lezen, dan zijn er misschien nog meer overeenkomsten.
Ik heb uiteindelijk voor een hybride oplossing gekozen (1 dag in de week werk wat veel voldoening geeft, maar slecht betaald). Dit bevalt tot nu erg goed en wellicht ga ik ooit over.
Interessant onderwerp, ik ben ca 2 jaar geleden uit mijn comfort zone gestapt en n nieuwe job begonnen. Ben begin 50 en wilde minder reizen enz. Mooi salaris etc en ja daarmee ook sparen, aflossen en beleggen. Als gezond ben wil ik wellicht met zeg ca 63 jaar stoppen met werken. Tenzij de vlag er tzt anders voor hangt. Nu zat ik deze week op de fiets om wat natuur te snuiven en ik dacht; maar waarom wil ik werken met laptops/vergaderingen/managers/KPIs/Outlook/enz. Wat n bullshit allemaal eigenlijk. Best n gedachten spinsel, want wat geef je op als je zomaar stopt en n radicaal andere weg kiest. Schilderen lijkt me n dankbaar beroep bijvoorbeeld. En waarom de laatste 10 jaar van mijn werkende leven niet eens totaal wat anders doen. Zomaar wat gedachtenspinsels waar ik soms best wat mee worstel.
@Meer door minder: of is dat juist een goed moment om te bekijken, omdat je scherp ziet wat je graag wilt doen?
Dat naar boven en om me heen steviger aangeven doe ik al een tijdje. Dat voelt soms een beetje als ruzie zoeken of op het randje lopen, maar is soms ook erg bevrijdend. Ik geef zo veel vaker mijn echte mening. Een beetje f#ck-you money helpt daarin ;-)
@anoniem: dat is wellicht nog een goede middenweg. Dan heb je wellicht het beste van beide werelden.
@anoniem (21:47u): mooi dat je die stap hebt gemaakt en nu soms op een andere manier kunt kijken. Die hersenspinsels zijn vaak erg interessant. Als je helemaal abstract naar de wereld en de rat race kijkt, wordt het helemaal bijzonder. Al beginnend bij onze kinderen en de drang naar goed gedrag en goede cijfers.
Het gaat mij niet om de status (dat doet me niets), ik heb vooral uitdaging nodig. Dat kan ik op meer plekken vinden, maar ik voel me vooral verantwoordelijk voor mijn gezin. Daar horen nu eenmaal ook financiën bij. Iets heel anders gaan doen lijkt me erg leuk, maar het gaat vooral (weer) om de balans tussen mijn geluk en die gezinsverantwoordelijkheid.
@groeigeld De zorg voor t gezin speelt zeker ook bij mij mee, er is financiële ruimte om mijn kinderen veel mee te geven. Dat opgeven voor n zingevende andere baan is (nog) niet eenvoudig voor me. Probeer daarom mijn wederhelft aan te sporen wat meer carrière te maken😀
@anoniem (14:56u): haha, dat is ook een manier om meer lucht te crëeren. Hier een beetje hetzelfde met een parttime werkende partner. Ze hoeft van mij niet meer te werken, omdat het niet nodig is. Daarnaast doet ze erg veel in huis.
Heel herkenbaar, het zal de midlife-crisis zijn.
Misschien een wat pragmatischer blik op werk? Het primaire doel is de financiën en dat lijkt goed te zitten. Werken om vrij te zijn is geen paradox. Je hebt nu eenmaal constant geld nodig om te kunnen leven. Daarbij wordt de oudedagsvoorziening steeds verder uitgekleed (verhoging AOW leeftijd, afbraak pensioenrechten) waardoor het voor onze generatie nog maar de vraag is of we echt met pensioen kunnen zoals onze ouders.
Hoe slecht is het om betaald te krijgen voor verveling (geen mogelijkheid om af en toe een blogje te schrijven of iets te lezen?) waarbij je voor je 60e kunt stoppen? Of is er werk wat je leuk genoeg lijkt waarbij je niet eerder zou willen stoppen?
Voor mij geven de financiën de doorslag waarbij ik bewust op het huidige niveau ben blijven hangen omdat het extra salaris niet opweegt tegen de extra verwachtingen en verantwoordelijkheden die daarbij horen. Dan maar geen uitdaging op het werk.
@Henk: persoonlijk zou ik daar erg veel moeite mee hebben, als dat het niet bij me past. Verveling is leuk voor een maand of twee, maar daarna begint het mij te irriteren. Iets met een bore-out.
Ik heb gewoon wat uitdaging nodig, anders begin ik het saai te vinden. Andersom gedacht, ben ik soms weleens jaloers op mensen die dat wel kunnen en zich daarbij neer kunnen leggen. Had ik daar maar wat van ;-)
Hai Groeigeld, heel herkenbaar! Vooral de gouden kooi.
Tijdens corona had ik echt last van een zingevingsvraagstuk. Ik ben geen verpleegster of leraar en als ik drie weken niks deed vroeg niemand hoe mijn project er voor stond.
Ik had al aangegeven dat ik gedetacheerd wilde worden als er wat langs zou komen dat mij beter zou passen. Voor mij lag dat op het vlak van duurzaamheid, voedselverspilling of biodiversiteit.
Toen kwam er een nieuwe DG die wilde dat alles rondom duurzaamheid en klimaat werd aangepakt. Ik heb me daar in gestort en doe dit nu een paar jaar. Elke dag ben ik blij.
Ik zou niet meteen weggaan als ik jou was maar kijken of er zaken zijn in het bedrijf waar niemand echt van is en waar je je op kan storten. Gewoon om de wereld een beetje mooier te maken :)
Het klinkt inderdaad een beetje als een bullshit job… Als je geen directe leidinggevende ben van de teams die projecten moeten draaien, en je mensen naast en boven je moet aansturen om te zorgen dat dingen op rolletjes blijven lopen, dan lijkt mij iets goed mis in de organisatie. In ieder geval dat er een hoop verantwoordelijke mensen niet op de juiste plaats zitten, en dat jouw rol nodig is als pleister op de wond.
Ter context, ik ben ongeveer even oud als jij en eindverantwoordelijk voor een corporate afdeling van 90 FTE binnen een groot bedrijf. En ik herken het gevoel van de bore-out, omdat ik al mijn gehele werkzame leven bij dit bedrijf werk en mijn schandalig hoge salaris verdien met soms maar 20-25 productieve uren per week.
Hoe ik nieuwe uitdaging in mijn werk creeër, is om structureel dingen te veranderen direct na een periode van rust en inzicht. Niet alleen voor mijzelf, maar ook door invloed uit te oefenen op andere onderdelen van de organisatie. Berust niet in de inefficiënte die je opmerkt!
@B ik ben wel eens benieuwd wat zo een functie die jij beschrijft verdient; kun je een anonieme bandbreedte delen ?
Tussen de €220k en €280k, afhankelijk van variabele bonus en aandelenkoers bij vrijvallen opties.
@B helder, dat is aanzienlijk idd, hetzelfde als ons gezamenlijk inkomen met n 40 urige werkweek.
@anoniem (9:32u): mooi dat je het zo hebt op kunnen pakken. Weggaan staat zeker niet hoog op mijn lijst aangezien ik het een mooi bedrijf vind met mooie producten. Ik ga inderdaad rondkijken naar waar ik me op kan richten waar ik wel energie van krijg.
@B: verantwoordelijkheid nemen is iets wat regelmatig mist in onze organisatie. Daar kunnen we nog verbeteren, berusten doe ik zeker niet. Zoals ik zelf altijd zeg, als mijn team goed loopt, ben ik overbodig.
Hoeveel FTE ik aanstuur of verdien, is daarbij niet zo belangrijk. Het gaat voor mij nu vooral hoeveel energie/lol ik uit mijn werk haal. Dus daar moet ik wat meer naar op zoek.
Een reactie posten