Bullshit job?

De eerste dagen direct na mijn vakantie viel het mij het meeste op: de overgang van niets moeten naar opeens weer vanalles moeten. Alle processen, vergaderingen, afstemmingen, politiek. Jawel, ik heb het over mijn baan. Ik heb serieus de eerste dag gedacht "what the hell ben ik eigenlijk aan het doen?".

Zonder al teveel prijs te geven vanwege mijn anonimiteit: ik heb een functie bij een groot bedrijf, waarbij ik simpel gezegd zorg, dat de boel voor een aantal projecten goed loopt. Maar hoe "hoger" ik kom, hoe meer het gaat over mensen achter de broek zitten, zorgen voor prioriteit, afstemming tussen managers, ervoor zorgen dat managers boven mij de juiste paden blijven lopen en soms zelfs meetings om hoger management tevreden te houden. Of zoals een collega van me zelfs zei "het enige doel van deze meeting is om meneer x het gevoel te geven dat we in control zijn".

Dan denk ik dus soms echt: wat een bullshit. Zit ik nu dan in een bullshit job? Kijk, ik zal echt niet roepen dat ik de beste ben, maar ik zorg er wel voor dat alles goed loopt. Het lijkt er soms ook wel op, dat hoe hoger sommige managers in de organisatie zitten, hoe vreemder (incapabel) de sprongen zijn die ze maken. Iets met het Peter principe wellicht. De echte vraag voor mijzelf is: hoe lang wil ik dit nog blijven volhouden? 

Nu wil ik mijn werk niet helemaal negatief wegzetten, want er zijn zeker grote delen die ik leuk vind en waar ik energie uithaal. Maar niet uit het sturen van incapabele managers. Ik zit dus in een spagaat. Aan de ene kant ben ik de functie die ik 2,5 jaar geleden begon alweer ontgroeit, ik kan het gemakkelijk af en beleef ik er weinig lol meer aan. Ik kan meer, wil ook meer, maar dan wel in een andere functie. Als ik blijf zitten waar ik zit, ga ik me echt vervelen (bore out). De vraag is alleen of er een andere functie is binnen onze organisatie en of mij dat gegund is. En of ik zin heb in de rekening van een verdere carrière.

Aan de andere kant heb ik nu erg veel vrijheid en krijg ik er goed voor betaald. Meer dan wat ik ooit had gehoopt, dus ergens zal ik wat goed doen. Dat salaris maakt het wel een soort van gouden kooi. Want als ik dat wil loslaten, laat ik ook enkele zekerheden en luxe los. En natuurlijk wordt onze weg naar financiële onafhankelijkheid dan wat anders.

Op mijn 45e heb ik ook wel door, dat ik de jongste niet meer ben. Over zo'n 13-15 jaar zou ik willen stoppen met werken. Dat klinkt ver weg, maar is ook weer zo voorbij. Maar is dat niet juist de paradox, dat ik werk om vrij te kunnen zijn? Nu ik het zo opschrijf, komt het vreemd op me over. Misschien is het onderdeel van een sluimerende midlife-crisis, waarbij ik me regelmatig afvraag "is dit alles?"

Het is een beetje een rommelige post geworden, maar ik ben dus aan het worstelen met mijn werk. Verkassen naar een ander bedrijf kan altijd, al vind ik ons huidige bedrijf nog steeds erg mooi. Voor mijzelf is de vraag vooral: wat wil ik niet meer, waar haal ik wel energie uit en hoe kan ik dit zoveel mogelijk blijven doen? Of geef ik dit alles op en ga ik voor iets heel anders? 

Worstelen jullie ook weleens met je baan?