Ik weet dat ik wellicht een gevoelig onderwerp aansnijd, maar omdat mijn blog toch anoniem is, kan dat wel. Simpel gezegd: ik verdien bruto 3,5 keer zoveel als mijn vrouw. Ik werk full-time, mijn vrouw werkt ongeveer 50%. Aangezien zij meer doet in het huishouden en met de kinderen (niet dat ik niets doe, maar minder), vinden we dat een goede verdeling.
Er zit echter een dingetje. Mijn vrouw staat redelijk stil in haar salaris. In haar beroepsgroep is er geen CAO en er wordt weinig onderhandeld (ik zal niet verder in detail treden). Met als gevolg, dat inflatie haar salaris opeet.
En dat knaagt soms een beetje. Ten eerste vind ik dat ze zichzelf laat onderbetalen voor het werk dat ze doet. Want wat voor baas ben je nu als je je medewerkers niet fatsoenlijk compenseert voor inflatie?? Ten tweede voelt het bij mij soms wat oneerlijk. Iedere salarisverhoging die ik erbij krijg, wordt opgegeten door inflatie en kunnen we niet een keer zien als "extra". Ten derde voelt het niet goed, dat mijn vrouw afhankelijk is van mijn salaris.
Nu gebruiken we ons "overschot" vooral om te beleggen en af te lossen, waar we ook allebei achterstaan. En we hebben het zeker niet slecht, dus het gaat ook niet om meer geld over te houden. Het gaat om het gevoel dat ik erbij heb, dat ze ondergewaardeerd wordt en dat we alleen afhankelijk zijn van mijn salarisverhogingen. Vooral over dat eerste kan ik me soms druk maken.
Nouja, misschien is het een vreemd artikel geworden het zijn wat hersenspinsels. Komende tijd gaat er weinig veranderen, dus accepteren we dat het zo is. Liefst zou ik zelf aan de onderhandelingstafel gaan zitten, maar zo simpel is dat natuurlijk niet.
Hoe zit het bij jullie thuis met salarisverdeling? En hoe voel je je daarbij?
23 opmerkingen:
Tja, mijn man heeft ook altijd meer verdient dan ik (dát was niet moeilijk met mijn karig loon, niet dat hij ooit een riant loon had).
Misschien moet ze stoppen met haar huidige job als ze niet verdient naar werken?
Dat heb ik in ieder geval gedaan. Ik ben 7 jaar geleden thuisblijfmama geworden en heb me volledig op onze financiën gestort, want mijn man is daar totaal niet mee bezig.
Dankzij zijn harde werk en dankzij mijn goede financiële inzichten zijn we nu al een paar jaar financieel onafhankelijk met ons gezin.
Mijn man en ik werken in dezelfde branche en verdienen goed. Hij werkt echter voor een overheid en krijgt er jaarlijks een verhoging bij. Ik werk voor een beursgenoteerd bedrijf en we krijgen niet een koopkrachtcompensatie.
Ik voer bovendien al enige jaren werk uit boven mijn niveau en hoor in een andere schaal thuis. Ik hoop dat mijn functieaanpassing er door komt, die is nu ongeveer twee jaar in de molen.
Het werk is fijn en de collega's ook, dat maakt veel goed. Maar we zijn al veel collega's kwijtgeraakt wegens onderbetaling en zelf twijfel ik daardoor ook vaker.
Ik heb altijd meer verdiend dan mijn man. Op mijn 60-e ben ik met vroegpensioen gegaan en kwam ik in de situatie dat mijn man meer inbracht dan ik. Dat vond ik eerst best wel moeilijk, totdat ik me realiseerde dat ik 37 jaar lang de kar had getrokken en het dus niet onredelijk was dat mijn man dat nu eens deed ... .
Een hartelijke groet van Jo.
Mijn man en ik verdienen ongeveer even veel. Mijn man heeft een leaseauto, maar ik heb weer betere secundaire voorwaarden. Per saldo dus ongeveer evenveel. Mijn man krijgt naast jaarlijkse verhoging op basis van functioneren ook een koopkrachtcorrectie. Ik ben alleen heel benieuwd of ze volgend jaar ook alles gaan corrigeren. Hij heeft geen cao. Mijn werkgever heeft wel een cao en we krijgen er dit jaar wat bij, maar ik zit aan het einde van mijn schaal. Ik werk er pas een halfjaar en bijna op einde schaal binnengekomen. Bij goed functioneren ga ik eind van dit jaar een schaal omhoog.
Onze dochter gaat 3 dagen naar het kinderdagverblijf. De zorg en het huishouden hebben we ook ongeveer 50% verdeeld.
Wij zijn blij met deze verdeling, maar ik merk wel dat de buitenwereld hier nog steeds vreemd tegenaan kijkt. Ik krijg vaak te horen dat ik veel werk en mensen vinden het juist knap en goed dat mijn man er voor gekozen heeft een dag minder te gaan werken. De gelijkheid tussen mannen en vrouwen vind ik dan ook nog ver te zoeken.
Bij ons thuis ben ik ook de "grootverdiener". Ik herken wel dat ze onderbetaald wordt, dat vind ik namelijk ook van mijn vriendin.
Ik ga haar niet pushen om te onderhandelen. Het zit niet in haar en ik wil mijn wil niet opleggen. We hebben ook gescheiden geld (op de gezamenlijke kosten na), dus haar geld is dan ook gewoon haar geld.
Ook ik ben "grootverdiener" x4. Mijn vriendin heeft geen arbeidsvermogen meer door ziekte. We hebben de volgende afspraak: ik betaal alle vaste kosten (en eigen hobby's). Zij zorgt voor de kosten van het huishouden. Onze bankrekening en inkomsten zijn gescheiden. Verdeling voelt soms bezwaart maar wij hebben weinig eisen, zijn snel tevreden en kunnen dingen kopen als we daarvoor zouden kiezen.
Het is wel zo dat het huis, pensioen en testament op beide namen staan. Stel het loopt uit op een scheiding dan moeten we afrekenen met huis en pensioen dus zo "schuldig" voel ik me niet qua vermogensopbouw/verdeling. Betreft testament, deze staan op beide naam maar hier heb ik soms mijn twijfels over.
Hoe heb jij (of anderen) je huis, pensioen en testament geregeld met je vrouw/vriendin?
@anoniem: daar hebben we het weleens over gehad. Ze vindt echter haar werk leuk en ook een stukje van haar sociale leven. Nu de kinderen groter worden, is ook daar minder omkijken naar.
Goed dat jullie door je inzichten financieel onafhankelijk zijn. Zo zie je, dat ieder nadeel z'n voordeel heeft.
@anoniem: twee jaar voor een functie-aanpassing is vrij lang, dat zet je wel aan het denken. Bij het werk van mijn vrouw wil ik ook niet alleen naar het salaris kijken. Zoals je aangeeft, zijn collega's ook belangrijk. Maarja,je wilt wel fatsoenlijk betaald worden. Ik kan me voorstellen, dan jarenlang onder je niveau betaald krijgen frustrerend werkt. Succes met je keuze!
@Jo: wilden jullie niet samen met vroegpensioen? Of hing dat van jullie leeftijd af?
@anoniem: de man/vrouw verhouding wordt soms inderdaad erg traditioneel bekeken. Zelf ben ik toen de kinderen klein waren een dag minder gaan werken en mijn vrouw 50%. Je moet vooral doen wat voor jullie het beste werkt, los van wat de buitenwereld daarvan vindt.
@Uitklokken: herkenbaar, ook ik wil haar niet teveel pushen, terwikl ik me er soms wel druk over kan maken. Gescheiden geld helpt daarin misschien om het iets gemakkelijker te maken. Bij ons gaat alles op 1 hoop, daar hebben we bewust voor gekozen. Als we daarvan niet wat zouden overhouden, zou de situatie anders zijn en zou ik er misschien meer een punt van maken.
@anoniem: bij ons gaat alles op 1 hoop, dus ook huis/pensioen etc. Daar hebben we vanaf het moment dat we gingen samenwonen voor gekozen en altijd zo gehouden. Relatief gezien heb ik voor meer vermogensgroei gezorgd, maar ze staat ook achter mijn plan dat we al het overige beleggen/investeren. Doordat we bepaalde keuzes hebben gemaakt, hebben we het goed. Dat zijn altijd onze keuzes geweest, dus kan ik ook leven met een wat schevere verdeling. Dat is natuurlijk een risico voor als we uit elkaar gaan, maar dat is dan maar zo.
Vrouwlief werkt parttime en verdient daarmee ongeveer 4000 EUR bruto (3 dagen werk). Ik verdien fulltime 2,5x zoveel. Beiden afgestudeerd (uni), en veel werkervaring.
Maar zij werkt onder een CAO, en ik niet. Ik kan dus vrij onderhandelen over mijn salaris. En ik werk al 15 jaar buiten een CAO. Doorgaans véél lucratiever dan met CAO werken.
Elders zou zij niet meer gaan verdienen.
Netto verdien ik ongeveer drie keer zo veel als mijn vrouw. Zij werkt vier dagen per week, ik vijf. Zij doet meer in het huishouden, is slimmer en knapper.
Aangezien we rondkomen van haar salaris, grappen we regelmatig dat zij de kostwinner in huis is. Wat ik doe, is extra. Die wetenschap geeft veel rust.
Ik heb haar een aantal keren aangespoord om meer voor zichzelf op te komen, en te onderhandelen. Met succes, zo is ze bijvoorbeeld van vijf naar vier dagen per week werken gegaan, met behoud van salaris. Dat was niet gebeurd als ze dat niet zelf had geregeld.
Ik denk dat wanneer je je ondergewaardeerd voelt, je daar wat aan moet doen. Anders is het gewoon een scheve relatie, toch?
@Geldsnor: zo, dat is een flinke som geld iedere maand. Hebben jullie daarin nog een verdeling naar ratio voor de uitgaven of gaat alles op 1 hoop?
@anoniem: we hebben geen scheve relatie, mijn vrouw werkt in een heel andere sector/beroepsgroep en doet ook meer in het huishouden. Dat vinden we een goede balans, alleen baal ik ervan dat ze niet meer betaald/gewaardeerd wordt op haar werk en dat daarmee mijn salarisverhogingen opgaan aan inflatie. Door wat triggerts/motiveren van mijn kant is ze wel mondiger geworden. Ik zal eens in de gaten houden wanneer haar beoordeling is en dat samen voorbereiden.
Oja, en ze is ook knapper dan ik, haha!
Mijn vrouw verdient netjes, ik best veel. Dit is helemaal geen probleem. We hebben mooie vakanties, ik betaal alle vaste lasten en de grote uitgaven zoals autokosten en de studie van de kinderen. We sparen beiden en ik beleg maandelijks ruim. Mijn savings rate was ruim 50% dus in de tussentijd zijn we financieel behoorlijk onafhankelijk geworden.
@All, Stel je komt in een echtscheiding terecht, is dit het einde van financieel onafhankelijkheid voor beide partijen? Simpel gesteld betekent dit dat beide partijen daadwerkelijk een levenspatroon moeten aannemen van de helft?
(bijvoorbeeld een SR van 50% naar 0%? als indicator?)
@Quint: mooi dat jullie zo'n insteek hebben en er ook achter staan. Dus als ik het goed lees, hebben jullie wat zaken gescheiden, en telt je savings rate wel mee bij jullie gezamenlijke financiële onafhankelijkheid? Of heeft je vrouw een vergelijkbare savings rate?
@anoniem: zo rechtlijnig is dat volgens mij niet, al zal een scheiding er financieel gezien wel flink op inhakken. Het is in zo'n situatie afhankelijk van veel factoren zoals bijv. je leefpatronen en allimentatie.
@ Mr Groeigeld. We hebben onze financiën inderdaad helemaal gescheiden. (wel en/of rekeningen overigens). Omdat ik op een factor 6 of zo zit, betaal ik het huis, de auto's, de vast lasten, vakanties etc. Zo houden we beiden geld over. Zij heeft ook een SR van zo'n 50% maar houdt niet van beleggen en dergelijke. Dus dat deel staat gewoon geparkeerd en mijn deel gaat maandelijks naar beleggingen. Het bevalt prima zo, maar het is ook niet moeilijk om geen ruzie over geld te krijgen als je genoeg hebt.
Hier nog een ultrascheefverdiener (x6). Mijn ingehouden loonbelasting is 2,5x zo hoog als het brutoloon van mijn vrouw. Weet ik sinds de belastingaangifte :). Komt binnen op de grote hoop en we keren onszelf EUR 100 per maand uit + extraatjes voor eigen gebruik. Dat bedrag is nog nooit gecorrigeerd voor inflatie en altijd genoeg. Koffie bij de sportclub, lunchwandeling op het werk, harinkje halen, biertje doen met een vriend. Dat soort aankopen. Gaat al jaren prima zo.
ik verdiende altijd meer dan mijn man, inmiddels is het ongeveer gelijk, maar we betalen naar rato van onze inkomsten aan de en/of rekening. verder alles gescheiden qua geld, behalve het huis. Ben na de geboorte van de kinderen fulltime blijven werken, man is toen 4 dagen gaan werken 4 jaar lang. inmiddels wel ik 90%, zou wel terug naar 100 willen maar dat ligt ingewikkeld ivm budget. kinderen zijn pubers dus hebben niet zoveel zorg nodig en fietsen zelfstandig naar al hun bezigheden. dat laatste scheelt veel tijd.
Een reactie posten