Na mijn vakantie proberen we altijd nog de vakantiestemming erin te houden. De kinderen hebben nog vakantie, we proberen soms wat eerder op de dag te stoppen met werken en we nemen af en toe nog een vrije dag. Ondanks dat, vallen me na de vakantie altijd twee dingen op:
- Er moet weer vanalles, deadlines, rapportages, clubjes, etc.
- Ik moet echt even opschakelen om te wennen aan het werktempo.
Na een aantal dagen gaat ons leven weer zijn gang, zijn we weer gewend aan het (werk)ritme en zijn we vaak de vakantie al bijna vergeten. Op mijn werk is er na drie weken (verbaast me iedere keer weer) wezenlijk weinig veranderd. De boel heeft half stilgelegen en dat is blijkbaar geen probleem, terwijl de deadlines zijn blijven staan. Na een paar weken rennen we daar dus weer achteraan, alsof dat het belangrijkste is in de wereld. Een schril contrast dus met het relaxte gevoel tijdens de vakantie.
Nu snap ik ook wel, dat vakantie bedoeld is om te relaxen en bij te tanken, maar soms vraag ik me weleens af: is werk niet de bubbel? We rennen rond om deadlines te halen die we zelf verzinnen, waarvan het geen probleem is dat ze drie weken stilliggen, die alleen bedoeld zijn om geld binnen te halen en om mensen te motiveren hun werk goed en snel te doen. Als we daarmee klaar zijn, verzinnen we een nieuwe deadline om daar naartoe te werken. En zo nog een tig keer, voor de komende tig jaar. Eigenlijk best gek als je er bij stilstaat.
Misschien ben ik iets te filosofisch bezig de laatste artikelen over waar we het allemaal voor doen en het hebben van voldoende hoofdruimte. Dat hoort wat mij betreft ook bij vakantie, even reflecteren op waar we nu eigenlijk mee bezig zijn en of ik dat nog ok vind.
Reflecteren jullie ook weleens tijdens je vakantie? En hoe maak je daarna de overstap naar je werk?
3 opmerkingen:
Herkenbaar! Voor mij is het vaak de reminder dat ik ook ergens nee tegen kan zeggen.
Ook voor mij heel herkenbaar. Ik weet de rust en kalmte een week vast te houden en dan gaat alles toch weer in een stroomversnelling, maak ik me weer druk om kleine dingen en lijkt alles weer enorm belangrijk! Maar.... door de jaren heen heb ik (twee burn-outs wijzer) wel geleerd dat alles wel op zijn pootjes terecht komt en maak ik me al vééél minder druk dan vroeger. Het zijn nu vaak anderen die ik voortuit zie stuiven met rode konen en dan tegen de denkbeeldige muur opknallen. Helaas helpt waarschuwen niet, men moet toch door schade en schande erachter komen dat je soms even pas op de plaats moet doen.
@mevrouw Niekje: eenmaal in de stroming zwemmen we vaak gewoon weer mee. Jammer dat je/men soms echt tegen die muur aan hebt moeten lopen om verandering te bewerkstelligen. Vaak is het wel de verandering, die het langst blijft hangen, dus dat is dan weer het positieve ervan.
Een reactie posten