Zelf heb ik er een dubbele mening over. Aan de ene kant snap ik het heel goed. Zelf ken ik de rekening van carrière maar al te goed en ben ik aan het investeren om eerder te kunnen stoppen met werken. Ik heb ook genoeg van de cultuur van "meer, sneller en beter". Een wereld vol met mensen zoals Elon Musk (hoe briljant ook), die zijn werknemers op vrij aparte manieren stimuleert om dag en nacht te werken, lijkt me niet gezond. Ook de coronaperiode heeft denk ik veel mensen aan het denken gezet over wat nu echt belangrijk is.
Aan de andere kant heb ik er best wel wat problemen mee. Zelf ben ik best ambitieus, ik wil mezelf continu uitdagen en ben ik niet vies van hard werken en mijn beste been voorzetten. Met het risico om als ouderwets te worden neergezet: jongeren, je zult toch echt ergens je best voor moeten doen om ergens te komen. Je kunt wel 2-3 dagen in de week werken en daarnaast alleen "leuke" dingen willen doen, of alleen "leuk" werk, maar dan moet je ook de consequenties accepteren. Ieder werk heeft corvee, zeg ik altijd. Met 2-3 dagen in de week werken en een minimale inzet moet je niet gek staan te kijken, dat je niet door je baas wordt beloond. Dan kun je de rest van de maatschappij de schuld geven, maar dan ligt er ook een verantwoordelijkheid bij jezelf. Ook de tekorten die we nu in de arbeidsmarkt zien, is deels het gevolg van dat veel mensen in deeltijd zijn gaan werken na corona. Laatst zei een neef van mij, die net zijn studie heeft afgerond, dat hij geen zin heeft om te gaan werken. Ik denk dan: "man, je gaat net pas beginnen?! En je moet nog 40 jaar, hoe hou je dat met zo'n motivatie vol?".
Ik zit dus in een spagaat met mijn mening. Misschien raak ik met het tweede deel wat gevoelige huisjes, maar ik denk wel dat de huidige jongeren goed naar zichzelf moeten kijken. Daarin wil ik zeker niet alles over een kam scheren. Er lijkt echter wel een generatie te ontstaan, die vooral erg (digitaal) met zichzelf bezig is, zo min mogelijk wil doen, maar toch resultaten verwacht. Aan de andere kant helpt deze beweging misschien wel tegen de meer-sneller-beter cultuur, die de afgelopen jaren ontstond. De tijd zal het leren. Ik hoop voor mijn neef, dat hij ontdekt, dat werken ook nuttig kan zijn, je er je ei in kwijt kan en je daarmee als persoon kunt groeien.
Wat vinden jullie van de quiet quitting beweging?
17 opmerkingen:
Zo het komt, Zo het gaat!
"jongeren spreken hun ouders voortdurend tegen, kletsen in gezelschap en schrokken hun eten naar binnen" (Socrates ca. 400VC).
'Klagen' over jongeren is natuurlijk van alle tijden. Vaak zit er ook een rede achter bepaald gedrag(wat volgens mij veel minder voorkomt dan geschetst door de media, je bereikt met social media immers heel makkelijk heel veel mensen). Het gaat hier om een groep die, door de boot genomen, kansloos zijn op de woningmarkt, zien dat ze geen carrière maken met harder werken, daar zijn (extra) diploma's voor nodig, starten met een flinke studieschuld, continu te horen krijgen dat ze lui en ongemotiveerd zijn.
Zelf val ik met midden 30 volgens mij niet meer onder de jongeren maar als ik om me heen kijk naar de groep waar het over gaat dan komt het toch echt niet zo veel voor.
Wel zie je dat deze groep duidelijke keuzes maakt rondom het aantal uren dat ze willen werken. Daar is wmb niets mis mee, in principe doe jij hetzelfde door eerder te willen stoppen met werken.
Jouw overwerk wordt betaald? Mijn contract zegt 32 uur. Niet omdat ik lui ben. Omdat ik als kind ben mishandeld, verwaarloosd en misbruikt ben ik na 4 dagen werken bekaf en slaap ik een nacht van 20 tot 10. Dan poets ik wat in huis. Om 13 uur heb ik 2 uur therapie, daarna haal ik boodschappen voor een week. Ik slaap 2 uur een dan maak ik avondeten. Ga weer om 20 uur naar bed en mijn zaterdag begint ook rondde 10 uur. Huis, was, administratieve dingen, tuin. En dan ga ik mantelzorgen bij mijn zieke zus. Op zondag snij ik eten, kook ik eten en vries ik porties in want nadat mijn werkdag eindigt en er 12 uur lang geen moment zonder ptssstress is geweest is opwarmen al een flinke klus.
Mijn werkgever betaald niet voor overuren, compenseert niet voor overuren, doet moeilijk als je een keer 20 minuten vroeger weg moet om de laatste afspraak mogelijk bij de tandarts te halen. Het kan ze ook niet schelen dat ik na 9 uur compleet gesloopt ben en nog minder dat ik geacht wordt nog dik 30 jaar te blijven werken. Ook mijn vorige baan waar ik wel zo gek was dat ik nog carrière maken deed.. geen enkele beloning. Een toen ik daar moeilijk over deed werd ik boventallig.
Ik kan met 24 uur de toko betalen en die 32 uur is om te sparen. Maar meer dan het minimum,nee dat doet gekke Henkie niet meer.
Voor niets gaat de zon op. Klopt. Ook op mijn werk gaat voor niets de zon op. Voor de rest moet de werkgever iets terugdoen..
Ik ben 35 en heb geen illusies over hard werken wordt beloond.
40 uur werken is parttime toch?
Ik snap je dualiteit wel. Met meer werken ga je niet meer verdienen, althans niet substantieel. Het werkelijke verschil tussen 8000 EUR en 5000 EUR bruto per maand (beiden uiteraard meer dan prima salarissen) lijkt 3000 EUR te zijn. Echter, na belasting is dit verschil nog 1500 EUR. En na verdere nivellering zoals kinderopvangtoeslag is het verschil netto nog een eurootje of 700.
Mooi geld, maar het gaat (in ons geval) het verschil niet maken. Het gaat dus om de werkinhoud. En die ligt bij een baan voor een ton per jaar toch echt anders dan bij 5.000 of 3.000. De druk is hoger, de verantwoordelijkheid is groter.
Daar moet je dan wel voldoende bevrediging voor vinden in je werk.
Aan de andere kant: klagen dat je studieschuld moet afbetalen en kansloos bent op de woningmarkt plaatst je nogal in een status quo, en vooral in een slachtofferrol. Dat iets moeilijk is, wil juist zeggen dat je er harder voor moet werken toch?
Bovendien komt het grootste deel van de studieschuld voor veel studenten doordat ze al tijdens hun studietijd niet willen werken, of zeker niet teveel. Maar wel willen stappen, een telefoon van 1000 EUR hebben, iedere vakantie op pad gaan (liefst ver weg), een tussenjaar of bestuursjaar nemen en graag nog een keertje van studie switchen.
Ik heb mijn studie gewoon in deeltijd gedaan. Zowel HBO als universiteit, en dat is goed te doen. Daarbij had ik een gezin en een voltijd (>40u pw) baan. Studenten die "te weinig tijd" hebben, krijgen weinig sympathie van mij :-).
Heeeeel veel werk is onzinwerk. Waarmee dus ook uiteindelijk de mensheid er niets op vooruit gaat.
Ik denk dat we makkelijk alle dingen die gedaan móeten worden zouden kunnen doen. Dan moeten alleen meer mensen gaan werken in de zorg, in het onderwijs en bij de handhaving. En oh, in de fabrieken, in het transport, in de schoonmaak en in de bouw. En wie weet kan zelfs dát dan parttime.
Ik zie het probleem niet. Eindelijk mensen die zien dat het leven meer is dan carriere maken. Je hebt een contract om iets te doen, waarom wordt er dan indirect verwacht dat je meer doet?
Eigenlijk dacht ik dat "quiet quitting" betekende dat je een soort Wally van Dilbert wordt: zo min mogelijk doen door anderen je werk laten opknappen, en er met genoeg bluf mee weg komen. Hier heb ik meer problemen mee, vooral omdat je je collegas met extra werk opzadelt.
@jan de vries: het is vooral een spagaat over hoe ik denk over quiet quitting, wat vooral onder jongeren speelt. Zoals ik al zei, snap ik hun beweegredenen ook heel goed, juist omdat ik zelf ook investeer om eerder te kunnen stappen. Echter in de tussentijd probeer ik wel mijn beste been voor te zetten (ivp minimale inspanning).
@anoniem: mijn overwerk wordt ook niet betaald, maar wel wordt mijn inzet gewaardeerd. Het zal ook afhankelijk zijn van het bedrijf waar je werkt. Prima om geen carriere te willen maken, maar waar ik bij quiet quitting over val is de minimale inspanning tijdens je werktijd. Dat is op lange termijn niet goed voor jezelf én voor je werkgever.
@Geldsnor: precies daar val ik ook over, de minimale inzet tonen maar vervolgens wel in een slachtofferrol kruipen dat alles niet betaalbaar is. Dat vraagt ook een stuk zelfreflectie van hoe je in je leven staat en of je zelf iets kunt veranderen. Je hoeft geen 60u/week te gaan werken maar met een minimale inzet moet je niet gek kijken als je ook niet erg ver komt.
@Petra: zeker, er zijn een hoop bullshit-banen. Beroepen met handwerk zullen altijd nodig blijven al lijken er steeds minder mensen in te willen werken.
@Geld is tijd: dat vind ik het duale. Aan de ene kant erg goed dat men tegenwoordig meer kijkt naar werk/prive balans, aan de andere kant heb ik wat moeite met de minimale inspanning (en slachtofferrol die wordt ingenomen). Uiteindelijk zadel je daarmee wellicht ook je collega's op met meer werk.
Iemand die 8 uur neuspeutert verdient hetzelfde als iemand die 8 uur zweet in de bilnaad heeft.
Omhoog op de ladder kom je niet, er is altijd wel een vriendje van de baas die mag komen klooien en handjes schudden.
Ik werk mijn uren fatsoenlijk door. Niks prutsen en knokken en kletsen en Instagram of appen. Maar de benen uit het lijf lopen? Nee. Dat is het niet waard. Ik lever zeker meer dan de minimale inspanning. Maar absoluut elke dag de hele dag maximaal? Nee want ik ga stuk als ik altijd zo hard mogelijk draaf.
En ik maak wel eens 10 minuten iets af. Maar een halfuur doorgaan trekt ik niet, dan lever ik bijzonder matig werk. Ik kan met 4 uur overwerken mijn energiehuishouding voor een maand verkloten. Bovendien lever ik in die 4 uur werk af dat ik de dag erna in een halfuurtje doe.
Bij ons wordt er niks gewaardeerd. We mogen eigenlijk vooral op onze blote knietjes dankbaar zijn dat we een baan hebben. (Ik sta beslist open voor een andere baan. Liefst iets dat met 28 uur evenveel betaald. Want werken kost eigenlijk alle energie die ik heb op een dag.
Ik begrijp beide kanten van de discussie. Zelf vind ik het niet meer dan normaal dat je niet meer uren werkt dan waarvoor je bent ingehuurd/waarvoor je wordt betaald. Als het werk niet past binnen de tijd dan is dat een reden voor een gesprek met de leidinggevende. Het kan aan het werk liggen, maar ook aan de medewerker. Werken is geven en nemen, in het goede geval. Een goede werkgever zal hier net zo in staan. Helaas zijn er ook veel slechte werkgevers. Ik heb geluk denk ik. Mijn leidinggevende vindt het ook niet nodig dat de mensen uit zijn team meer uren maken. Als het eens wat later wordt kan dat gecompenseerd worden. Ik vermoed dat overwerken altijd in het voordeel van de werkgever uitpakt en vrijwel nooit andersom. De kreet 'wij zoeken geen nine to five' mentaliteit betekent dat je op je hoede moet zijn. Ik ben wél van de nine to five mentaliteit. Op mij kan je rekenen tussen x uur en y uur, ben daardoor weinig ziek, plan zoveel mogelijk privé-dingen buiten werktijd en geef soms wat extra's maar pak dat later weer terug!
Het quiet quitting fenomeen is iets wat is komen overwaaien uit de VS waarbij het de norm is dat mensen overwerken en niet betaalt krijgen. Japan, Zuid Korea en China passen ook in dat rijtje landen. Ik begrijp heel goed dat de huidige generatie daarbij stilletjes de middelvinger opsteekt naar de baas. In Nederland speelt dit in veel mindere mate waarbij ik quiet quitting hier niet zo`n issue vind.
Ik begrijp zeker de huidige generatie jongeren wel dat ze meer van het leven willen genieten, anders dan bijvoorbeeld mijn generatie (40+). Je studeert af met hoge schulden, waar je ook begint met werken een huis kan je toch niet betalen. Met zo`n vooruitzicht wil ik ook niet voltijd werken. Wat win je ermee behalve stress?
Daarnaast zijn oudere generaties ook materialistischer ingesteld waarbij bezit van een grote auto en groot huis vaak belangrijk zijn. Als je dat wilt, moet je ook veel verdienen om dat te bereiken. Ik merk bij jongeren dat ze dat nog nauwelijks belangrijk vinden. Ze gaan liever op reis. En dan is de iPhone 14 van 1000 euro misschien duur, maar valt in het niet bij een gemiddelde middenklasser of starterswoning.
Voor de Nederlanders die wel het gevoel hebben uitgebuit te worden door hun werkgever is het enige wat ik kan adviseren: probeer een plek te zoeken waar je wel wordt gewaardeerd.
@anoniem: jammer dat er bij jullie zo wordt omgegaan met werknemers. Dat motiveert zeker niet tot een stapje extra. In dat geval zou ik in ieder geval overwegen een andere werkgever te zoeken.
@Mevrouw Niekje: mooi verwoord. Er hoort zeker een goede balans te zijn. Ik ben ooit eens op sollicitatie geweest waarbij ik te horen kreeg, dat het normaal is dat je als manager het eerste komt en het laatste het licht uit doet. Blij dat ik daar niet ben gaan werken.
@Martijn: daar heb je een belangrijk punt. Misschien steken jongeren vaker hun denkbeeldige middelvinger op, omdat er weinig uitzicht is. Studieschuld, geen huis kunnen kopen als starter en hoge onkosten door inflatie maakt het niet erg motiverend om een stap extra te zetten.
Of oudere generaties materialistischer zijn ingesteld, betwijfel ik. De generatie rond mijn ouders zijn juist vaak tevreden met wat ze hebben, al hebben ze vaak wel een goed gevulde spaarrekening ;-)
Een reactie posten