Is dat dan veel gedoe achter elkaar, of mogen we blij zijn dat we nog gezond zijn en alles in ons leven nog hebben? Want zeg nou eerlijk, qua overstroming gaat onze situatie natuurlijk helemaal nergens over als je kijkt naar hoeveel doden er in Duitsland zijn en hoeveel schade andere mensen hebben.
Over een aantal dagen is hier het water weer gezakt en kunnen we opgelucht ademhalen. Ons leven gaat weer door, waar andere mensen voorlopig met het gedoe blijven zitten. Zo ook de vriend van ons na het verlies van zijn vrouw. Waar bij ons figuurlijk gezien het water net tot onze enkels komt, is de boel bij hem ruim overstroomd.
Het overlijden van onze vriendin heeft onze/mijn kijk op het leven in één keer compleet op zijn kop gezet. Natuurlijk weet je dat het leven zo voorbij kan zijn en hoor ik regelmatig "geniet nu" gezegdes. Maar van dichtbij meemaken is toch iets anders. De dagen na haar begrafenis had ik echt nergens zin in. Ja, zin om de boel te verkopen, spullen op te pakken en naar een of ander warm land te verhuizen en van het leven te genieten. Dat is een impulsreactie, maar toch zit daar iets in. Waarom blijven we doorrennen, werken en doorploeteren als ik morgen te horen kan krijgen dat ook ik nog maar een jaar te leven heb? En wat doe je dan, ga je dan door of ga je nog genieten van wat je nog wel hebt?
Inmiddels is die impulsreactie wel weer verdwenen en hebben we het ietswat gerelativeerd. Maar toch blijft af en toe de vraag terugkomen: gaan we door met investeren (aflossen/beleggen/sparen) voor later of is het besef dat er geen later kan zijn groter dan de wens om te investeren? Dus planten we nu boompjes die later veel schaduw geven, of hakken we de boompjes om zodat we het nu warm hebben? Of planten we juist nog meer boompjes, zodat we eerder van de schaduw kunnen genieten?
Vragen, vragen. Voor nu hebben we gekozen om voorlopig boompjes te blijven planten. Ondanks dat het nu even iets meer moeite kost om te schrijven over geld en beleggen (daarom heeft het ook even geduurd voor een volgend artikel), wil ik gewoon door blijven bloggen. Ik blog immers ook voor mezelf, om zaken van me af te schrijven en te structureren. Dan kunnen die boompjes in de tussentijd verder groeien.
Hebben jullie ook weleens zo'n situatie meegemaakt, waarin je opeens heel anders tegen je leven aankeek?
8 opmerkingen:
Als je jong bent geld sparen en proberen je ideaal te bereiken, als je middelbaar bent beginnen met het genieten en tevreden zijn met je bescheiden woning en met liefde aangelegde tuin. Lijkt mij.
@Anoniem: wijze woorden, zo is het maar net.
Zeker zelf ook gehad. Nog steeds regelmatig trouwens. Na iedere levensingrijpende gebeurtenis, geboorte kinderen of overlijden naaste, komt er een soort reset. Hierdoor verschuiven mijn prioriteiten ook steeds. Niet meteen iets mee doen, maar ook niet vergeten. Bij mij komt het na een tijdje eigenlijk altijd weer mooi samen op hetzelfde pad, maar met kleine koerswijziging...
@Unknown: mooi verwoord. Ik had inderdaad de nijging om er meteen iets mee te doen. Nu komt het vooral terug als relativering bij bepaalde keuzes of dingen die gebeuren.
Hoi Groeigeld,
Naar één of ander warm land verhuizen werkt misschien prima, maar is ook voor tijdelijk. Wat je wel kan doen is als je naar een warm land verhuisd is eerder genieten van je dividendinkomsten. In landen zoals Thailand, Indonesie, Vietnam kan je bijvoorbeeld beter leven van € 500 maandinkomen dan in Nederland. Je zou je financiële onafhankelijk dan sneller kunnen bereiken.
Maar onderschat de weersomstandigheden in degelijke landen niet. Hier praten we over overstromingen, daar over tsunami`s.
Groet,
Martijn
@Martijn: daarom was het ook een opleving, als een soort vluchtreactie ;-)
We willen graag dat onze kinderen hier in NL opgroeien, dus vinden we zo ver weg verhuizen geen optie. Mocht je wel helemaal 'vrij' zijn, dan is dat het overwegen waard.
Wij hebben het afgelopen 1.5 jaar ook flink om onze oren gehad. Allereerst viel de helft van ons inkomen weg door Corona. Daarnaast speelde gezond zijn ook een heel grote rol in ons leven. Of eigenlijk 'niet gezond zijn'. We hebben afgelopen half jaar maar liefst 4 nabije familieleden verloren. Twee anderen hebben het ook fiks om de oren gehad. Allemaal niet Corona gerelateerd. Het is teveel om emotioneel een plek te geven. Maar rationeel hebben we er flink wat mee gedaan: we hebben ons huis met heel veel overwaarde verkocht een ander en goedkoper huis terug gekocht en ik heb mijn kantoor/IT baan opgezegd. Geen idee wat ik in de toekomst ga doen. En daar ga ik mij voorlopig ook niet mee bezig houden.
Zo, dat is heftig zeg. Dat is lastig om een plek te geven. Sterkte ermee.
Ook de stappen die je erna hebt genomen zijn groot. Was dat iets waar je al langer aan zat te denken?
Een reactie posten