Afgelopen maand hebben we in privé-sfeer wat gerommel gehad, waarover ik hier nog niet heb verteld. Mijn zwager/schoonbroer is namelijk afgelopen maand gescheiden. Het rommelde al wat langer in hun relatie, daarover ga ik geen details vrijgeven. Ook hieronder heb ik een aantal zaken zo abstract mogelijk weergegeven. Hoe dan ook, het ging op een moment niet langer en hebben ze de knoop doorgehakt om uit elkaar te gaan. Vrij jammer als gezin, met jonge kinderen.
In de tussentijd mondde het besluit uit in wat meer geruzie, dus uiteindelijk werd het een heel getouwtrek over kinderen, financiën en wie wat krijgt. "Cd van jou, cd van mij", zeg maar.
Omdat ik best goed ben met overzicht en financiën, heb ik een tijd geleden met hem samengezeten om overzicht te creëren en uiteen te zetten wat er aan inkomsten en vaste lasten is, wat hij straks nodig heeft en wat dan een handige verdeling is. Ik had weinig zin om hun hele administratie in te zien, maar deed het vooral om hem te helpen.
En dan vallen er soms wat verrassingen uit de kast. Ten eerste hebben ze een aantal jaar geleden hun hypotheek verhoogd om een verbouwing te bekostigen. Prima, dat kan. Alleen zonder enige vorm van aflossing betekent het nu wel dat er vrijwel nul overwaarde is, maar wel hogere maandlasten. In deze situatie maakte dat de verdeling wat gemakkelijker, want nul overwaarde betekent nul te verdelen. Alleen resulteerde het in nogal wat discussie over wie er wilde/kon blijven wonen en wie niet. Immers, in je eentje een nieuw huis kopen zonder overwaarde lukt tegenwoordig bijna niet meer. Met daarnaast nog een lease-auto krijg je al gauw €60-80k minder aan hypotheek en voor €220k koop je tegenwoordig net een schuurtje (waar zij wonen in ieder geval).
Ten tweede was er geen spaargeld. Gewoon niet. Nul, niks, nada. Dat vond ik nog het meest schokkende. Je bent meer dan 20 jaar samen, hebt samen een gezin en een huishouden, allebei redelijk opgeleid. En dan is er nul spaargeld. Gewoon niets. "HOE DAN?!", dacht ik vaak, in hoofdletters. Ik kon er gewoon echt niet bij. Dan heb je in mijn ogen dus al die jaren van maand naar maand geleefd en met lease auto's eigenlijk boven je 'stand' geleefd (ik hou niet van dat woord, omdat het een soort 'klasse' zou kunnen aangeven, maar jullie begrijpen wat ik bedoel). Met mijn vrouw hebben we het ook regelmatig besproken en we snapten er echt niets van. Je kinderen gaan later studeren, schoolreisjes maken, je cv-ketel gaat kapot, weet ik veel, daar moet je toch minimaal iets voor opzij leggen? Al is het maar €50 per maand. Maar echt helemaal niets! Je merkt het, ik kan er nog steeds niet bij. Laatst sprak ik ook nog twee stellen, die gescheiden zijn en ook daar was tijdens de scheiding geen spaargeld. Als dit tekenend is voor doorsnee Nederland, dan snap ik wel dat sommige gezinnen net het hoofd boven het water kunnen houden. Maar goed, het grote voordeel van geen overwaarde of spaargeld is, dat je je snel klaar bent met verdelen. Dan gaat het dus alleen over de waarde van spullen. Daar waren mijn zwager en zijn ex ook snel klaar mee.
Het nadeel is, dat er geen enkele ruimte was voor een mediator, advocaat of notaris. Ik ken de precieze getallen niet, maar je bent zo een paar duizend euro kwijt voor een mediator-proces. Dat brengt mij bij het volgende punt: stel nu dat hij met de vraag zou komen of hij geld kan lenen voor de mediator of notaris, zouden wij dat dan doen? Ik ben daar normaal gezien vrij duidelijk in: ik leen liever geen geld aan familie. Niet omdat wij asociaal zijn, maar dat geeft grote kans op gedoe. Terugbetalen, dan lukt het een keer niet, wat gemor, wrijving, ruzie, etc. Als er ruim 20 jaar lang geen spaargeld is, waar gaat hij dan een paar duizend euro van terugbetalen en hoe lang gaat dat duren? Het is en blijft familie, dus dat wil ik liever voorkomen. Aan de andere kant, omdat het familie is, voel ik me wel verplicht om te helpen. Lastig dus.
Ze zijn inmiddels gescheiden en hebben daarbij iemand ingeschakeld, maar hoe en wat precies qua kosten weet ik niet. Misschien heeft hij ergens anders geld geleend, maar (nog) niet bij ons. Hoe dan ook heeft het bij ons best wel wat ogen geopend over onze financiële situatie (relativerend) en hoe wij samen met zoiets zouden omgaan. Ik wil eigenlijk in zo'n situatie helemaal niet in andermans portemonnee kijken, laat staan bij familie. Maar het was op dat moment hetgene waar ik het meeste mee kon helpen.
Zouden jullie geld lenen aan familie?