The week after

Daar ben ik weer, de week na het overlijden van mijn vader. Langzaam komen we bovendrijven. Met mijn eigen gezin en met mijn familie. Het begon met een belletje, waar ik geen tijd voor had en dus wegdrukte. Nog geen tien seconden later weer een belletje van iemand anders. Toen wist ik dat er iets goed mis was. Hals over kop naar het ziekenhuis, kinderen opvangen, overleg met artsen, maar al snel werd duidelijk dat er geen redden meer was. Van overleven naar een wake, van wake naar afscheid, van afscheid naar uitvaartondernemer. Ik kan het soms nog steeds niet bevatten, alsof mijn vader zodadelijk gewoon weer binnen komt.

Als ik zeg dat hij 79 is geworden, zeggen sommige mensen iets in de trant van "dat is bijna 80 jaar". Ik probeer het positief te zien, maar denk ook alleen maar "dat is slechts 10 jaar na mijn pensioenleeftijd". Het is maar hoe je er tegenaan kijkt, iedereen heeft zijn eigen blik.

De week erna dus. Een week met heel veel afstemming, geregel, keuzes maken en door een dal gaan. Wat voor uitvaart, welke bloemen, welke kist, wie doet een praatje, welke kaartjes, lettertype van de tekst en welke muziek. Door een dal vanwege de foto's die we uitkozen voor de uitvaart, het rouwbezoek en afscheid nemen. Enorm intens. 

En ik nog denken dat ik tussendoor nog wat kon werken. Al was de halve wereld vergaan, dan had ik het nog niet meegekregen. 

En mijn moeder? Ze is taai, maar ze heeft een flinke klap gekregen. Eerst ging alles in een roes, maar nu valt de realiteit in. Donderdag was de uitvaart, toen werd het "definitief". We hebben mijn vader een mooie uitvaart gegeven met veel foto's en muziek waar hij van hield. We hadden veel verdriet, maar ik was ook trots. Trots op mijn vader en trots op wie hij was. Alleen jammer dat je dat voor lief neemt en pas beseft en herdenkt als het te laat is.

We zijn er zoveel mogelijk voor mijn moeder en we doen ons best, maar zo'n plotseling overlijden is moeilijk te verwerken. Iets met tijd en helen. Ook mijn kinderen hebben het lastig. We hebben ze bij veel dingen betrokken, dat vonden ze zelf ook fijn en ik vond het belangrijk. Ik was twee keer zo oud toen mijn opa overleed, wat een verschil. Ze stoppen het weg merk ik, maar zodra we erover praten of er een foto komt, komen de tranen. Het sluimert dus net onder de oppervlakte.

Ik heb dus geen idee hoe het met de wereld staat of met mijn financiën. Dat komt later wel weer. Dat vind ik even niet zo belangrijk nu. Dit weekend staat in het teken van uitrusten en stukje bij beetje wat verwerken. 

Voor ons stond de wereld even stil. Volgende week begint hij weer langzaam te draaien. Iedereen die de moeite heeft genomen om te reageren: bedankt voor de mooie en lieve reacties op mijn vorige post. Dat waardeer ik.